Antykruchość jest koncepcją wprowadzoną przez Nassima Nicholasa Taleba jako przeciwieństwo kruchości. Antykruchość dotyczy systemów, które nie tylko są w stanie przetrwać nieoczekiwane zdarzenia (takie jak czarne łabędzie), ale również zyskują na sile i rozwijają się dzięki tym wydarzeniom.
W przypadku gospodarki, antykruchość oznaczałaby, że system gospodarczy nie tylko stara się zmniejszyć ryzyko kryzysów, ale także rozwija elastyczność, różnorodność i zdolność do szybkiej adaptacji w obliczu czarnych łabędzi. Przykładem antykruchości w gospodarce może być wielość i zróżnicowanie sektorów i źródeł dochodu, elastyczne modele biznesowe, zdolność do szybkiej restrukturyzacji i dostosowania do zmieniających się warunków.
W kontekście zarządzania ryzykiem, Taleb podkreśla, że celem nie powinno być jedynie unikanie czarnych łabędzi, ale także wykorzystywanie ich jako okazji do wzmocnienia systemu i zyskania przewagi konkurencyjnej. Poprzez zastosowanie zasad antykruchości, systemy mają szansę nie tylko przetrwać niespodziewane wydarzenia, ale również prosperować na skutek tych wydarzeń.
W skrócie, antykruchość jest podejściem, które wykracza poza odporność na czarne łabędzie i dąży do wykorzystania tych zdarzeń jako katalizatorów wzrostu, nauki i rozwoju systemów.